hmmm! Powiem tak! Byłem na koncercie Gilmoura w Gdańsku i wysłuchałem jego płyty "On island" w pierwszej części i o mało co nie zasnąłem - płyta jest piękna, ale można jej posłuchać w domu przed zaśnięciem. Trudno jednak ją porównywać z takim dziełem jak "Amused to death" gdzie po prostu już sam wstęp rozwala czlowieka na drobne kawałki. "The ballad of Bill Hubbard" rozpoczynająca "ATD" wprowadza słuchacza w tak niesamowity klimat ze względu na świetne arranżacje studyjne - to że Waters jest postrzegany właśnie za muzyka, który może dołować tekstami i swoją muzyką... Dla mnie właśnie to stanowi jego wielkość i istotę. W "Amused..." teksty są bardzo przemyślane. Nie wiem czym kierował się Gilmour podczas nagrywania swojej płyty, ale mam wrażenie, że zrobił to tak jakby "od niechcenia", bez poświęcenia... Takie jest moje zdanie.
Oczywiście nie przeszkadza mi to być wielkim fanem Gilmoura, bo uważam go za jednego z genialniejszych gitarzystów naszych czasów, który pokazuje, że nie potrzeba od razu "wymiatać" na gitarze, żeby stworzyć coś pięknego tzn. coś co liczy się w muzyce - dać odczuć słuchaczowi emocje. To czy ktoś jest genialniejszy dlatego że "jego muzyka przemyca trochę światła i nadziei" nie dowodzi jego genialności - to nie jest dowód. Czasami jednak warto się zastanowić jak to wygląda z tej ciemniejszej strony życia - z "Dark Side of..." our life.